Month: اردیبهشت ۱۳۸۶

یکم- ایام برخورد با نسوان بی تقید روزهای ملال آور ایران را همچنان رقم می زند. تراژدی که بارها تجربه شده است باردیگر اما در قالب مهرورزی و رافت اسلامی گریبانگیر نسوان بی تقید را چنین گرفته است. در این باره پیشتر نوشته بودم اما بازهم چند نکته به ذهنم رسید:

 

اول: این نوع برخورد های حکومتی در نهایت موجب از بین رفتن فرهنگ امر به معروف می شود. برخوردهایی چنین عمومی که با انگشت نما کردن زنان خاتمه می یابد، در نهایت موجب از بین رفتن فرهنگ امر به معروف می شود و هکذا ازیاد منکر.

 

دوم: سئوال؟ به واقع همه نسوان بی تقید جزء باندهای تبهکار و مانکن اجاره ای و … هستند؟ این ادبیات که در توجیه برخوردها از سوی مسئولان استفاده می شود، بیانگر این واقعیت است که در دولت مهروز نهم همه مجرمند مگر خلافش ثابت شود. چنین اظهارات پوچ و احمقانه ای به واقع در شان چه کسانی است؟

سوم: بازدید و دست بوسی شتاب زده فرمانده ناجا نشان جایگاه متزلزل طرح بین مردم است. جایی که حتی دینداران از این نوع برخورد گله مندند برای موجه نشان دادن کار ناگریز به مراجع رجوع می شود و از آنان هزینه.

روز گذشته حوالی میدان ولی عصر بودم، یگان های پلیس را دیدم که در کوچه ها موضع گرفته بودند. آن طرف تر مامورانی بودند که به مردم تذکر می دادند و دورترش مردمانی نظاره گر که گاه پوزخند و گاه قهقه می زدند.
آبا این همان مکتبی است که آبروی مسلمانش از مکه بالاتر است؟
تصور کنید چه جملاتی بین دو طرف رد و بدل می شود:
برادر یا خواهر ارشادگر:خواهر! اون جای شما از حد متعارف مشخص تر؟ خواهر: حد متعارف اونجام چقدره؟برادر:  n سانتی متر. خواهر: می شه یه جوری نشون بدید که متوجه بشم. برادر با دست اشاره ای می کند و خواهر متوجه می شد که از این به بعد اونجاش باید چه جوری باشه.

دوم- بوسه احمدی نژاد بر دست معلم کودکی خود، البته از آن جهت تامل بر انگیز است که گفتند: دیدار اتفاقی بود! به همین جهت خانم معلم چنین دستکش بت شکنی دست کرده بود.

با این حال از خواندن موضع احمقانه روزنامه حزب الله خیلی خندیدیم. آنجا که این حرکت را با آغاز فعالیت مسیحیان در سست کردن ایمان مسلمانان اندلس یکی دانسته بود.

هر کسی الا خران این روزنامه می فهمد که در این کار هیچ ربحی نمایان نیست و سپاسی است از تلاش معلم ! راستی شما معلم کلاس اول یا معلمین دبستان خودتون را به یاد دارد؟

سوم- اصولاْ آدم بدبینی نیستم اما این جریان نشریات دانشجویی و توهین آنها با ساحت قدسی اسلام به نظر یه مقداری مشکوک است. از اون جهت که واکنش به آنها در مقابل سئوالات توهین آمیز وزارت آموزش و پرورش دولت نهم اصلا قابل ملاحظه نیست. به قولی عمل و عکس العمل با هم نمی خواند. به نظر می رسد با این اتفاق ناگوار علاوه بر بهم ریختن فضای عمومی دانشگاه ها، بستر برخورد با دانشجویان نیز فراهم می شود.

. یوم الارباع ماضی مورخ ۵ اردیبهشت به همراه مهمانانی از ترکیه بعد از این که نماز را در حسنیه جماران به جماعت خواندیم به دیدار سیدمحمد خاتمی رفتیم.
سیدمحمد خاتمی با رویی خوش و همچون همیشه خندان مهمان را پذیرفت. ابتدا به انگلیسی، بعد عربی و فارسی و ترکی  صحبت ها آغاز شد. در کنار مهمانان صادق خرازی هم در جلسه حضور داشت.
دوستان ترک ابتدا نمایی از فعالیت های فرهنگی خود ارایه دادند و سپس رییس موسسه گفت و گوی تمدن ها گفت: در دنیای امروز نمی توان منتظر دولت ها بود تا ارتباطات فرهنگی را به پیش ببرند. نهادهای مردمی و غیر دولتی باید پیشگام ارتباطات فرهنگی باشند.
ایشان همچنین بر لزوم فعالیت NGOهای فرهنگی و آموزشی تاکید کرد و افزود: با ارتقا سطح فرهنگ و آموزش بستر گفت و گو مهیا می شود.
سیدمحمدخاتمی گفت: برای تبلیغ اسلام باید ابتدا خود اسلام را شناخت.
در پایان دیدار هم دوستان ترک یک جلد قرآن نفیس که تنها سیصد نسخه از آن در جهان منتشر شده است به ایشان اهدا نمودند.
….
اما بعد از دیدار و بعد از ظهر که حتی ورزش می کردم، حزن عمیقی در من زنده شد. می اندیشیدم چطور شخصیتی چون خاتمی مورد  اقبالی جهانی است آن وقت در کشور خودش حتی اخبارش کاملا غرض ورزانه منتشر می شود، اگر منتشر شود. چقدر خوب از سرمایه های معنوی فرهنگ ایرانی در ایران حمایت می شود.
۲. بعد از مدت ها تیتری خواندم که واقعاً جایزه دارد. این تیتر مربوط به خداحافظی شورای شهر دوم تهران بود که در صفحه اول  روزنامه جام جم چهارشنبه چاپ شده بود:     بهشت؛ آنها که ماندند، آنها که رفتند!