Month: آبان ۱۳۸۸

برای مسابقات تنیس فیوچرز به کیش رفته بودم و در این سفر، با محمد تاجیک که از  فتوژورنالیست های ایرانی است دوست شدم.

محمد کم حرف، طناز و اینترنت باز  و مسنجر کار است.

یک بامداد را هم باهم به تماشای عکس های دیدنی اش نشتیم. سفر خوب  و خاطره انگیزی شد.

محمد تاجیک عکس ها و نوشته هایش را در سایت شخصی اش پوتین منتشر می کند.

این هم یکی از عکس های محمد از والیبال ساحلی

در این سفر ما دریافتیم البته که می توان بعد از مدیریت جهان و ایران، متروی تهران را هم مدیریت کرد. در این سفر یادآوری شد که دکتر احمدی نژاد چند سال پیش در دفاع از منوریل گفته بود: آقا! ما می خواهیم دو برابر هزینه کنیم برویم زیر زمین، حالا یک برابر خرج می کنیم می رویم روی هوا

بدون شرح

استکبار از باب استفعال و از ماده (کبر) به معنای کسی است که اظهار بزرگی و تکبّر کند با آن که اهلش نیست. استکبار و تکبر انسان به این دلیل است که خود را بزرگ شمرده و در موضعی قرار می­دهد که لایق آن نیست و از همین جهت جزء رذائل اخلاقی شمرده می­ شود. متن کامل

امسال هم به برکت حضرات که رنگ و بوی دیگری به تمامی مراسم ها داده اند شاهد سیزده آبان متفاوتی خواهیم بود، هرچند که معتقدم برخورد تندی مانند همیشه از سوی جنبش سبز صورت نخواهد گرفت اما همه چیز نشان از آن می دهد که فضای امنیتی حاکم می شود.

اواسط ماه مبارک رمضان بود و در حال رفتن به افطاری بودم که دیدم در یکی از خیابان های اصلی شمال غرب تهران، در مقابل یک کبابی عده ای جوان سرحال نیم ساعت به اذان مغرب مانده، به پیش واز رفته اند و در کنار خیابان به مراسم معنوی روزه خواری مشغولند. تا آن لحظه بسیار دیده بودم که مردم سیگار می کشند اما این یکی در نوع خودش بی نظیر بود.

تا امروز نتوانسته بودم این مسئله روزه خواری جمعی را حل کنم، اما با صحبت های برادر عزیز جعفری فرمانده کنونی سپاه مشکلم حل شد: «حفظ نظام جمهوری اسلامی ایران از ادای نماز واجب‌تر است» در حالی که ادای فرایضی همچون نماز و روزه از واجبات مسلمین است، برادر جعفری با صدور این فتوای تاریخی اعلام کردند که حفظ نظام جمهوری اسلامی از نماز هم واجب تر است. لابد آن برادران روزه خوار محترم هم چنین مبنای فکری داشتند که با چنان صلابتی که در عکس عیان است مشغول روزه خواری بودند. حتماً می خواستند نظام را حفظ کنند و من این موضوع را نفهمیده بودم. پس بدین وسیله از کلیه روزه خواران و نماز نخوان های عزیز، عذر خواهی می کنم.

حادثه تروریستی و خونبار شهرستان سرباز  سیستان و بلوچستان و تعارفات سیاسی بعد از آن که با سفر وزیر کشور سردار محمد نجار همراه شد این سئوال را در ذهنم ایجاد کرد که آن اقتدار و امنتیتی که حاکمیت از دم می زند کجاست؟ آن اقتداری که رییس دولت کنونی مدام در پروپاگاندای داخلی خود از آن خرج می کند کجاست؟ چندان سخن نیست یادآوری فاجعه حمله به کنسولگری ایران در هرات، که با پاسخ قاطع کشورمان و حضور نظامی ما در بخش هایی از افغانستان روبرو شد و یا مقابله ای که برادران سپاه در خاک عراق با منافقین و گروهک پژاک انجام دادند.

ما که نمی خواهیم حاکمیتمان مانند آمریکای پس از حملات ۱۱ سپتامبر به پاکستان حمله و آن را اشغال کند، اما حداقل انتظار این است که بعد از ۴ سال مشاهده رفتار حمایتی پاکستان  از تروریست ها و عدم پیگری جدی آن ها و عدم نتیجه گیری رفتار دیپلماتیک، نیروهای نظامی ما آن بخش از پاکستان را که محل تجمع این گروه است، محاصره و یا از بین ببرند درست  مانند بمباران هایی که پایگاه های منافقین در عراق را می کردند و به سازمان ملل هم اطلاع می دادند.