سه شنبه ها؛ روزهای جالبی از آب درآمده اند، به وی‍ژه این سه شنبه ۱۷ اسفند۱۳۸۹: روزجهانی زن، سه شنبه اعتراض، روز حذف سیاسی از ریاست تنها منصب انتخابی اش.
بالاخره با روندی که از انتخابات ۱۳۸۴ با دور جدیدی از تخریب هاشمی رفسنجانی که این بار از سوی اصولگرایان و نه اصلاح طلبان آغاز شد و در انتخابات ۱۳۸۸ به اوج خود رسید، هاشمی رفسنجانی از ریاست مجلس خبرگان خداحافظی کرد.
بعد از انتخابات سال گذشته و آغاز اعتراضات مردمی که اقتدارگرایان سناریو حذف هاشمی و تبدیلش به یک منتظری دیگر را دنبال کردند و با مقاومت سرسختانه حامیان متنفذ هاشمی در قم و جامعه سیاسی و مردم به نتیجه نرسیدند و تخریب ها و فحاشی ها را شدت بخشیدند تا شاید این سیاست مداری کرمانی را عصبی کنند، امروز برایشان نقطه عطفی محسوب می شود.
به نظرم رییس بودن یا نبودن هاشمی رفسنجانی در مجلس خبرگانی که به جهت مشکل ساختاری عملاً امکان انجام وظایف قانونی را ندارد، فضیلتی برایش نیست کما این که فرموده اند: المکان بالمکین.
هاشمی به دلیل سبقه سیاسی و مجاهدت هایش در طول دوران انقلاب اسلامی، تثبیت نظام و فرماندهی جنگ و ایام سازندگی از ساخت سیاسی ایران حذف شدنی نیست.
سابقه تخریب هاشمی از سوی افراطیون اصلاح طلب مانند اکبر و اصولگرایان افراطی نشان داد که هاشمی ریشه دار تر از این است که با این فشارها سیاست ایران را رها کند.
برغم همه ی این تخریب های ناجوانمردانه برای رفتن هاشمی از مجلس خبرگان و حتی مجمع تشخیص مصلحت، هاشمی همان هاشمی می ماند: سیاست مدار آرام و میانه رو.
به نظر می رسد حال که هاشمی ۷۶ ساله از پست های سیاسی فاصله گرفته است، فرصتی مهیا شده تا فعالیت سیاسی ای را دنبال کند که قبلا محذوراتی برای انجامش داشته است.
از سوی دیگر تجربه سیاست ایرانی نشان می دهد، خوشحالی اصولگرایان از رفتن هاشمی و آمدن مهدوی کنی خیلی دوام نمی یابد، چرا که مهدوی کنی هم سیاست مدار میانه رو و اهل منطق و تدبیر است و کمتر اسیر فشارهای سیاسی و احساسی می شود.
چه پیش بینی جالبی حضرت از رابطه هاشمی و انقلاب داشتند: تا هاشمی زنده هست انقلاب هم زنده هست.
متن آخرین نطق هاشمی رفسنجانی در منصب ریاست مجلس خبرگان: اصلاح جامعه با زور و تهدید صرف امکان پذیر نیست … برخی که تصور می‌کنند با القاب و الفاظ می‌توانند مشکلات را حل کنند تلاش دارند تا رهبری را در یک جریان محبوس کنند و ممکن است در کوتاه مدت از این کار خود سود ببرند اما در درازمدت با این کار به کشور و نظام و حتی به خودشان نیز ضربه می‌زنند.