در سال ۱۳۸۸ سه انتخابات مهم در منطقه برگزار شد. اولین آن، ریاست جمهوری ایران بود که با سرعتی شگفت نتایج آن شمارش شد، دومین آن انتخابات ریاست جمهوری افغانستان بود که شمارشش بیش از ۶۰ روز طول کشید و آخرین آن در عراق بود که شمارش ۲۰ روز به درازا انجامید. در همه ی این انتخابات ها مهمترین چالش، تقلب بود و البته منظور، شکل سازمان یافته ی آن است.
در ایران، واکنش حاکمیت به این شائبه شکل اقناعی نداشت و معترضین به روند انتخابات با روش هایی سخت و خشونت آمیز مواجه شدند و این اعتراض فتنه ی خارجی دانسته شد. در افغانستان هم به دلیل ساخت سیاسی – نژادی و قومی آن، اعتراضات راه به جایی نبرد و کاندیدای معترض داکتر عبدلله با انصراف، ریاست جمهوری مجدد حامد کرزی را رقم زد.
در آخرین انتخابات سال ۱۳۸۸ هجری شمسی، ۱۶ اسفندماه مردم عراق به پای صندوق رای رفتند. در این انتخابات هم یک جناح بحث تقلب را به صورت جدی مطرح کرد. نوری مالکی نخست وزیر مقتدر عراق که امید زیادی به پیروزی فهرستش می رفت با فاصله ۳ کرسی از ایاد علاوی عقب افتاد. و این بار نیز او بحث تقلب را به صورت بسیار جدی بیان و تهدید کرد اگر به شبهات پاسخ داده نشود موجی از خشونت عراق را فرا می گیرد.
البته هم در عراق و هم در افغانستان، به صورت بدیهی و طبیعی و عقلی، کمیسیون انتخابات به صورت مستقل از دولت عمل می کند و نظارت ناظران بین المللی را تهدید امنیت ملی نمی دانند و چنین بود که در انتخابات عراق بیش از ۶۰۰۰ ناظر خارجی در کنار ۳۰۰۰۰ ناظر حزبی، بر روند انتخابات نظارت کردند.
نظام دموکراسی در عراق بعد از سقوط دیکتاتوری، پارلمان تاریستی طراحی شده است و بر اساس آن فهرست پیروز به ازای هر پست سیاسی از کرسی هایش کم می شود. بدیهی است پست ها و وزارت خانه های حساس تر، ضرائب بیشتری دارند. از آن جایی که نصاب لازم برای مقام اول عراق، نخست وزیری، ۱۶۳ رای است و هیچکدام از ائتلاف های العراقیه (ایاد علاوی،۹۱ کرسی)، دولت قانون(نوری مالکی، ۸۹ کرسی) و ائتلاف ملی عراق (عمار حکیم-ابراهیم جعفری، ۷۰ کرسی)، کردستانی (جلال طالبانی-مسعود بارزانی، ۴۳ کرسی) نمی توانند این نصاب را به دست آورند، بنابر این واضح است که دولت آینده عراق در روند ائتلاف طولانی شکل می گیرد.
به نگاهی به انتخابات دوره قبل پارلمان عراق که در آن فهرست شیعی و موئلف همیشگی آنها، کرد ها با عنوان ائتلاف عراق یک پارچه که همگی نزدیکی های زیادی به ایران داشتند و مقایسه با انتخابات اخیر، به این نتیجه می توان رسید که به جهت رشد گروه های سیاسی و افزایش منافع، بعید است گروه های سیاسی عمده شیعه (مجلس اعلا و حزب الدعوه) بار دیگر مانند قبل یکپارچه شوند . به ویژه آن که مرحوم عبدالعزیز حکیم نقش کلیدی رهبری ائتلاف را برعهده داشت و فقدان او، به وضوح در این انتخابات آشکار بود.
به هر حال برغم فضا سازی های رسانه ای و سیاسی دو طرف انتخابات عراق واضح است که نتیجه انتخابات خیلی متفاوت از آن چه به صورت رسمی اعلام شده نیست. اگر بپذیریم که بیت شیعی در عراق، طرفدار ایران و طیف سکولار ایاد علاوی، نخست وزیر اقتدارگرای سابق، طرفدار مخالفین ایران (آمریکا و عربستان) هستند، این نتیجه نشان دهنده آرایش سیاسی جدید در منطقه است. آرایشی که با نخست وزیری سعد حریری در لبنان آغاز شد و حال با نخست وزیری احتمالی علاوی دنبال می شود و در آن به جای تقابل گروه های ذی نفع (ایران-آمریکا-اعراب) تعامل و گفت و گو و بازی برنده-برنده می تواند شکل بگیرد.
انتخابات ۲۰۱۰ عراق به همسایگان نشان داد که می توان انتخاباتی آزاد برگزار کرد که جناح حاکم پیروز آن نباشد. در پایان این سئوال مطرح است که آیا مالکی و معترضین به نتایج انتخابات عراق با سران فتنه و انقلاب های رنگی در ارتباط هستند!!!
نتایج کامل انتخابات سال ۲۰۱۰ مجلس عراق به تفکیک استان ها و ائتلاف های پیروز
ادامه خواندن “انتخابات عراق و آرایش سیاسی جدید در خاورمیانه”
سفر کاسپین ماکان نامزد مرحوم ندا آقا سلطان بازتاب های متعددی در میان فعالان سیاسی و وبلاگ نویسان داشته است به ویژه که رسانه های رسمی تر در تعطیلات به سر می برند. اما نکته ی از همه بارزتر این که در حالی که اسراییل به دنبال بهره بردای از انتقادات و اعتراضات داخلی به نفع خود است و با دعوت چهره ای کم اثر و فرصت طلب مانند ماکان (که حتما به زعم دستگاه های اطلاعاتی فشل اسراییل، چهره صاحب نظر است) به دنبال تامین منافع و فضا سازی هستند، واکنش ها نشان داد که اسراییل منفور خط قرمز جریان معترض است و از سوی دیگر این حرکت اعتراضی اجازه سوء استفاده را نمی دهد.
داستان کودتای ۲۸ مرداد تنها یکی از ذبح ها ست. و باز همین قیمت نفت و انرژی بود که باعث تشدید اختلافات محمد رضا پهلوی با آمریکا شد . تاکید و فشار شاه بر افزایش قیمت نفت بعد از دو رقمی شدن بهای آن (در دهه ۱۹۷۰) که رکورد کشورهای صنعتی به ویژه آمریکا را در پی داشت آغازگر اختلافات شاه و حامی اش، آمریکا شد.
طالبان یکی از افتخارات سیاست خارجی پاکستان و عربستان سعودی، آمریکا و کشورهای حوزه خلیج فارس است که به واسطه حمایت های آنها تبدیل به یک جنبش فراگیر اولترا افراطی اسلامی در افغانستان شد. طالب ها که نشان خود را از مدارس مذهبی ایالات پشتون نشین جنوبی و شرقی افغانستان گرفته اند، از طبقه فرودست برخواستند و افغانستان را به آتش کشیدند و موجبات وهن اسلام شدند.
از دوست انجینیرم 
وکیل احمد محرم اسرار ملاعمر، اظهار داشت: تصمیمات مبتی بر صلاحدید امیر المومنین است و مشورت با شورا ضرورتی ندارد. ما معتقدیم که چنین چیزی مطابق شریعت است و از نظرات امیر(المومنین) اطاعت می کنیم، حتی اگر به تنهایی گرفته شده باشد. ما رییس دولتی نداریم و به جای او امیر المومنین وجود دارد. ملاعمر از بالاترین اقتدار برخور دار است و حکومت نمی تواند تصمیمی به اجرا درآورد که مخالف نظر او باشد. انتخابات عمومی با شریعت ناسازگار است، بنابر این ما آن را قبول نداریم.
