Tag: اربعین

سیدصادق حسینی، انتشار: خبرآنلاین | زیارت اربعین ۱۳۹۸ هم با ثبت یک شاخص تاریخی به پایان رسید؛ در حالی که براساس آمارها در سال ۱۳۹۰، حدود ۵۰ هزار ایرانی به کربلا مشرف شدند، این آمار در مهر ۹۸ به میزان قابل توجه بیش از ۳ میلیون نفر رسید. روشن است بدون فراهم کردن زیرساخت های لازم توسط ارگان های مختلف ازجمله سازمان راه داری و حمل و نقل جاده ای، وزارت کشور، پلیس، وزارت ارتباطات و هلال احمر امکان تردد این میزان زائر میسر نبود. علاوه بر نهادهای دولتی و عمومی، در سال های اخیر موکب های مردمی نیز در مسیرهای زمینی منتهی به مرز عراق فعال شدند و خدمات اسکان و تغذیه را به زائران ارایه می کردند.

در کنار این فعالیت ارزنده که در داخل کشور صورت گرفت، سال هاست شاهد تلاش بی منت و داوطلبانه اعضای هلال احمر در شهرهای نجف اشرف، کربلا، کاظمین و سامرا و مسیر اصلی الطریق الی الحسین بوده ام.اعضای هلال در طول ساعت های طولانی خدمت رسانی با رویی گشاده و خندان به معاینه، مداوا، پانسمان و مددکاری زائران می پرداختند.

به عنوان کسی که چندسالی است توفیق زیارت اربعین نصیب اش شده و از خدمات هلال احمر ایران در عراق بهره مند شده ام باید بگویم، کیفیت ارایه خدمات هلال احمر ایران به مراتب بالاتر از همکاران عراقی شان است.

تاول یکی از متداول ترین آسیب های پیاده روی طولانی (بدون آمادگی بدنی) است. به عنوان یک تجربه ی شخصی باید بگویم، نحوه درمان و پانسمان تاول توسط امداد عراق با ایران تفاوت های آشکاری داشت که در کیفیت درد و امکان ادامه ی مسیر اثر خود را نشان داد.

بر اساس اعلام مرکز فرماندهی، کنترل و هماهنگی عملیات امدادی جمعیت هلال احمر، از ابتدای اجرای طرح امداد و نجات زائران مراسم اربعین حسینی در داخل و خارج از کشور تا ۲۸ مهرماه سال جاری ۲ میلیون ۱۶۵ هزار و ۲۱۶ خدمت امدادی، بهداشتی و درمانی به زائران حسینی ارائه شد که یک میلیون و ۷۱۴ هزار و ۵۳۱ خدمت در خاک عراق ارائه شده است. ۱۶۴ هزار و ۴۱زائر در عراق و ۱۵۹ هزار و ۷۲۶ زائر هم در داخل کشور از خدمات ارائه شده از سوی سازمان جوانان برخوردار شدند.
تازه درمان یک بخش از خدمات هلال احمر است؛ با یک حساب سرانگشتی از میزان دارو و تجهیزات پزشکی و بیمارستانی که در درمانگاه ها، چادرها و مراکز امداد توزیع شده باید دست مریزاد گفت به انجام موفق این بزرگترین عملیات لجستیکی در بین ۲ کشور.

حل مشکلات «ابن سبیل» به روش هلال احمر

در کنار خدمات درمانی ماندگار؛ امسال هلال احمر یک خدمت قابل توجه نیز ارایه کرد که ریشه در سنت اسلامی «ابن سبیل» داشت. در اصطلاح اسلامی به مسافری که در راه مانده و مالی ندارد تا به وطن خود برگردد، اگرچه در وطن خود بی‌نیاز باشد، ابن سبیل می گویند.

سازمان داوطلبان جمعیت هلال احمر در طرح «بازپیوند»، زائران مهجور و درمانده در پیاده‌روی اربعین را به خانواده های خود رساند. وحید شفیعی جانشین رئیس سازمان داوطلبان جمعیت هلال احمر دراین باره گفت: از۱۹ تا شامگاه روز ۲۸ مهر ۱۳۹۸ با تلاش مددکاران، روانشناسان، پزشکان و داوطلبان حاضر در ستاد عملیات باز پیوند خانواده هلال احمر در کربلای معلی، به ۷۰۰ نفر از مهجورین گم شده، فاقد مدارک، بی‌پول، مصدوم و بیمار انواع خدمات پزشکی، درمانی، حمایتی، غذایی، بهداشتی و حمایت‌های روانی و اجتماعی ارائه شده تا آنان که بیشترشان هیچ مدرک هویتی از قبیل گذرنامه، کارت ملی (قدیم یا جدید)، شناسنامه و گواهینامه به همراه نداشتند بتوانند با همکاری سرکنسولگری جمهوری اسلامی ایران در کربلای معلی و صدور برگ تردد عبور از مرز به ایران با استفاده از ٣١ دستگاه اتوبوس، مینی بوس، ون و سواری بازگردند. همچنین ۷۹ عملیات موفق بازپیوند در داخل خاک عراق و شهر مقدس کربلای معلی انجام شد.

حسرت زیارت امدادگران

بعد از نماز صبح و زیارت اربعین به سمت نجف حرکت کردم. وارد درمانگاه نزدیک تر به پل ثوره العشرین شدم؛ جمعیت موج می زد؛ جای ماندن نبود. رفتم جلو در نزدیک میدان، روبروی سوق النجف، در هتلی وارد درمانگاه هلال شدم، خلوت تر بود. کد ملی ام را دادم و با فیش، به اتاق پانسمان رفتم. با امدادگری که ته لهجه ی سیستانی داشت گرم گرفتم. گفت چندسالی است به مازندران مهاجرت کرده و از آنجا آمده. ۱۵ روزی بود که در نجف خدمت رسانی می کرد. امدادگر بزرگتر که لهجه ی تهرانی داشت، در طول مدتی که پایم پانسمان می شد مشغول تزریق بود و لحظه ای آرام نداشت و تازه این صبح روز اربعین بود که نجف خالی از زائر است. وقتی داشتم با امدادگر تهرانی حرف می زدم، می گفت در این ۱۵ روز خیلی کم به زیارت رفته، امدادگر سیستانی پنبه را به زخم های پایم زد و وقتی داد ناخواسته ای زدم گفت: خیلی جون عزیزی‌ها! البته که حرفش را تایید کردم!

یک پیشنهاد

طریق العلما، که از مسجد سهله در کوفه در کنار شط به کربلا می رود، چندسالی است مورد استقبال ایرانیان قرار گرفته اما واقعا از خدمات درمانی تهی است. خوب است در سال های بعد چند ایستگاه امداد هلال احمر در مسیر ایجاد شود، تاول و درد و بیماری مسیر نمی شناسد.

سیدصادق حسینی، خبرآنلاین: نخستین روز دی سال ۱۳۹۲ بود. با مجید رفیعی سردبیر همشهری جوان از فرودگاه اهواز تاکسی گرفتیم و خودمان را به چذابه رساندیم و بعد با مینی بوس یک ضرب رفتیم نجف. سلام که دادیم و نماز خواندیم از میان قبرهای وادی السلام گذر کردیم و با تاکسی راهی کربلا شدیم. دل در دلمان نبود، شوکه بودیم. بعد از این همه سال انتظار، فرصت فراهم شده بود و حالا به میانه الطریق الی کربلاء رسیده بودیم.

راه بسته بود و خودروها در هم پیچیده بودند. ساعت کمی از ۹ شب گذشته بود. به مجید گفتم بلند شو که از اینجا باید پیاده‌روی را شروع کنیم. سوز سرمای بیابان به زانوهایمان می‌زد و می‌لرزیدیم. اول پشت دسته‌ای از لبنانی‌ها راه رفتیم که نوحه وداع می‌خواندند. کمی جلوترش با جوانانی از بصره هم‌قدم شدیم و وقتی سردمان شد، کنار آتش موکب عشایر بنی‌تمیم نشستیم. چند ده ستونی را طی کرده بودیم که از دور مرتضی درخشان را دیدیم که از کوفه، ۲ روز پیش حرکت کرده بود.

صبح که پیاده‌روی را آغاز کردیم، در ایران اربعین بود، اما در عراق، سیل جمعیت به کربلا روان بود، همه می‌دویدند تا به فردا که اربعین بود برسند. راه کناره که هیچ، راه سواره رو هم پر از مردم بود و ماشین‌هایی که از نجف به کربلا می‌رفتند، در خط مقابل به کندی حرکت می‌کردند. با این حال در دشت آن سوی جاده نیز، مردم در راه بودند. میزبانان با صدای بلند می‌گفتند: هله بالزوار، هله بیکم، هله بالزوار ابوسجاد، هله یا ابطال، ماجورین…

صبح که پیاده‌روی مان را آغاز کردیم، غوغایی بود. رستاخیر مردان و زنان و کودکانی بود که بی‌توجه به اطراف، راه شان را می‌رفتند و ذکرشان را می‌گفتند. بسیاری با خود پرچم حمل می‌کردند. پرچم‌های سبز و قرمز و مشکی: صل الله علیک یا سیدالشهدا، لبیک یا حسین، السلام علیک یا اباعبدالله، یا زهرا، یا حیدر، یا رسول الله! یا لثارات الحسین! هر کس برای خود علامتی داشت، یا پرچم حمل می‌کرد یا سربند بسته بود و یا گِل به پیشانی و صورت مالیده بود. صبح که پیاده‌روی را شروع کردیم، غوغایی بود و رستاخیری.

پرچم علامت است و نشانه و شاخص. همان‌طور که عاشورا نشانه و شاخص است برای شناخت حق و باطل. اربعین نیز برای ما علامت و نشانه است. برای همین امام صادق علیه السلام، اربعین را نشانه قرارداد، برای این روزها، برای همیشه تاریخ. زیارت اربعین نشانه است تا نشان دهیم هویت ما چیست، علامت است که بگوییم ما حسینی هستیم و این زیارت، عهد و پیمان ابدی ماست.

در جهانی که نشانه‌ها ماندگار می‌شوند، زیارت اربعین حضرت سیدالشهداء، رستاخیز نشانه‌هاست که سراسر دنیا را پر می‌کند: لبیک یا حسین!

سیدصادق حسینی: روزنامه نگار؛ {منتشر شده در روزنامه همشهری}: زنگ می زند که دل‌نوشته ای برای عاشوراء بنویس. گیج و حیران و بهت زده حرف هایش را شنیده/نشنیده  خداحافظی می کنم.  برای روزنامه نگار جماعت که قلم و کیبرد اش، لحظه ای برای نوشتن مطلبی درباره موضوعات سیاسی و اجتماعی درنگ نمی کند و واژه ها را روی کاغذ و مانیتور به رگباری می نویسد، نوشتن علی الاصول برایش سخت نیست. اما با این موضوع کارم به جایی رسیده که نوشتن تنها کلمه ای هم برایم دشوار است.

می مانم که چه بنویسم و چطور بنویسم؛ می مانم که چه بنویسم که هم رضایت پروردگار در آن باشد هم حضرت سیدالشهداء از آن راضی. من  می مانم و نوشتن منظومه ای از بهترین ها: «حماسه ی شکیبایی»، «صلابت بندگی» و «رشادت حسینی».

چه دل نوشته ای می توانم بنویسم برای کسی که همه ی آنچه را داشت در راه خدا و در مقابل «لشگریان جهل مقدس» داد و هیچ نگفت جز: «الهی إلهی رضاً برضاک، تسلیماً لأمرک، صَبراً عَلى‏ قَضائِک، یا رَبِّ لا اله سواک»؛  که حضرت باقر علیه السلام در این مصیبت فرمود: «یعقوب را یک یوسف گم شده چنان بگریست علیه السلام، که چشم هایش سفید شد من ده کس از اجداد خود یعنی حسین و قبیله او را در کربلا گم کرده‌ام، کم از آن که در فراق ایشان دیده‌ها سفید کنم.»

نوشتن و گفتن از حسین (علیه السلام) که همه ی «حق» بود و دشمنانش همه ی «ظلم»، «دل مخلص» و «ضمیر روشنی» می خواهد که من متصف به آن ها نیستم، اما می توانم از «حسینی» ماندن بنویسم که امام موسی صدر می گوید: محدود کردن عاشورا فقط به عزاداری سیدالشهداء جفایی است به جنبش سرخ حسینی.

«حسینی» ماندن آنچنان که بارها داستان و روضه اش را شنیده ایم، «حق خواه» و «ظلم ستیز و ذلت ناپذیر» و «بخشنده» بودن است. «حق خواه» است آن جا که می فرماید: «لا یکمل العقل إلا باتباع الحق؛ عقل کامل نمی شود مگر با پیروی از حق»؛ «ظلم ستیز و ذلت ناپذیر» است که فرمود «هیهات من الذله»، و بخشنده است  آن چنان که حر بن یزید ریاحی را می پذیرد و نکو می دارد: « أَنْتَ الحُرُّ کَما سَمَّتْکَ أُمُّکَ حُرَّاً فِی الدُّنْیا وَالاْخِرَهِ».

و صدالبته شاید بیش از همه ی این ها، «حسینی» ماندن رسم «عاشق و معشوقی» است: آن جا که حبیب ابن مظاهر اسدی، مسلم بن عوسجه و زهیر بن قین می گویند که اگر هزار بار ما را بکشند و خاکسترمان به باد دهند و زنده کنند دست از «تو» بر نمی داریم. آن جا که علی اکبر «فقطعه بالسیوف اربا اربا» شد و با تبسم رفت، آن طور که ابولفضل؛عباس ابن علی رفت آب بیاورد‌ و بی دست و بی مشک بازگشت؛ «رسم عشق بازی» با حسین بجا آوردند و حضرت سیدالشهداء نیز «رسم عشق بازی» اش با «خدا» را با «علی اصغر» به جا آورد.

«رسم عاشقی حسین» را وقتی فهمیدم که ۱۴ سال پیش، عصر عرفه ای به کربلا رسیدم و نتوانستم وارد حرم اش شوم، حرمی که آن روزهای عصر صدام خیلی شلوغ نبود. ۲ روز گذشت و باز نتوانستم به زیارتش بروم. شب آخر، آرام آرام وقتی چشم باز کردم کنار ضریح شش گوشه اش بودم و نفهمیدم که چگونه آمدم و چگونه رسیدم؛ داستانی که هربار بعدش تکرار می شود؛ تا نخواهد اشک نخواهی داشت و تا نخواهد وارد حرم‌اش نمی شوی.

اربعین هم که رفتم مبهوت همین حس و حال بودم که می شود بعد از پیاده روی و رد کردن تیرها و موکب ها و رسیدن به حرم‌اش به زیارت اش برسم؟ که صدای مرد عراقی که  کمربندش را روی دشداشه ی سیاه بلندش بسته بود و چفیه اش را مانند عشایر جنوبی به سرش بسته بود، شنیدم. بغلش تشتی بود پر از تربت و به سر و صورت زایرین اربعین می مالید؛ با صدایی گریان می خواند: «هله بالزوار؛ هله بالابطال؛ هله بالشباب؛ هله بالزوار الحسین؛ هله بالزوار ابوسجاد» بند دلم پاره شد که من کجا و زائری اباعبدلله کجا. همان جا بود که مزه «رسم عاشقی حسین» را دوباره فهمیدم؛ همان نهیب بود که به من می گفت: عاشق حسین «ظلم ستیز» است و «ذلت گریز»؛ همان جاست که می فهمی فریاد «هیهات من الذله» تا ابد حیات بشر طنین دارد: «ابد والله لن ننسى حسیناه»