عصرایران ؛ صادق حسینی – استیضاح عبدالرضا شیخ الاسلامی که حالا باید وزیر کار سابق محمود احمدی نژاد خواندش را می توان منحصر به فرد ترین استیضاح جمهوری اسلامی دانست.
اگر استیضاح عطالله مهاجرانی به واسطه هنر خطابه اش جذاب شد و او از مجلس محافظه کار و راست آن موقع -و به تعبیر امروزی اصول گرا- رأی دوباره گرفت، استیضاح وزیر کار آخرین دولت مهرورزان را باید به واسطه سخنان جنجالی محمود احمدی نژاد و پاسخ توفنده علی لاریجانی «منحصر به فرد ترین» دانست.
جذابیت دیگر این استیضاح به آن جهت بود که غیر از شیخ الاسلامی، بیشتر موافقان و مخالفان استیضاح و شخص محمود احمدی نژاد، چندان در خصوص عملکرد وزیر کار و موارد استیضاح صحبت نکردند.
مخالفان که در روزهای پایانی دولت بینا شده و بر واقعیت ها بصیرت پیدا کرده اند، در پشت میکروفن فریاد می زدند که مشکل شخص شیخ الاسلام یا مرتضوی نیست و ما با دست انداختن و دور زدن قانون مشکل داریم! ما با رویه ای که قانون را تفسیر به رای می کند و نظر فصل الخطابِ شورای نگهبان را نمی پذیرد مشکل داریم!
محمود احمدی نژاد هم که خود را “نوکر مردم” می خواند و در مصاحبه های اخیر خود تاکید می کند«اجازه دهید دولت مدیریت کند» با دفاع کوتاه از وزیر استیضاح شونده اش، مشکل و انسداد پیش آمده در سال های اخیر را ناشی از دخالت مجلس در کار دولت و تفسیر گسترده مجلس از قوانین اجرایی و انتصاب ها دانست و با استفاده از ناآگاهی مردم نسبت به قوانین، برخی از آن ها را که می توانست به نفعش باشد خواند و نتیجه گرفت: عزیزان با این وضع به بن بست می رسیم.
او همچنین تلاش کرد تا با تکرار مدل «بگم بگم» که از «کاغذ» به «نوار ویدیویی» ارتقاء یافته بود، چنان برادران و خاندان لاریجانی ها را بکوبد و اتهام «کارچاق کنی» به «فاضل لاریجانی» وارد کند تا از شانس «علی» در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۲ بکاهد. این بار اما اوضاع فرق می کرد؛ و او جواب سخنان و «بگم بگم» اش را همان جا در محضر ملت از علی لاریجانی شنید.
اگر در جریان تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری در خرداد ۱۳۸۴ و دولت نهم و در مناظرات انتخابات دوره دهم ریاست جمهوری در خرداد ۱۳۸۸ اصولگرایان در مقابل سیل تهمت ها و تخریب های احمدی نژاد و اسلافش به همه شخصیت ها و گروه ها که اوج آن را در مناظره اش با میرحسین موسوی شاهد بودیم چشم هایشان را فروبستند و ساکت بودند؛ این بار اما دیگر نیازی به محمود احمدی نژاد و رفتارهایش ندارند برای همین بود که لاریجانی با اظهاراتی آرام ، شمرده و مستظهر به قانون و البته و با صلابت او را بی اخلاق و مافیایی خواند و گفت با انتشار این فیلم مردم شخصیت احمدی نژاد را بهتر شناختند.
این بار اما احمدی نژاد برخلاف حضور قبلی اش در مجلس حرف اش را زد و نرفت ؛ البته می خواست برود ولی رئیس مجلس به او گفت که بنشیند و جوابش را بگیرد و بعد برود. او نشست و با تمام تیک های عصبی اش اظهارات ۵ ساعته نمایندگان و پاسخ های لاریجانی را شنید و این لاریجانی بود که از همان کلیدواژه های خود احمدی نژاد استفاده و او را محکوم کرد و این شاید آغازی باشد بر پایان دوره سیاسی محمود احمدی نژاد.
احمدی نژاد در حالی روز گذشته ، پروژه اختلاف را علنی کرد که همین چند وقت پیش رهبر انقلاب تاکید کردند: «از امروز تا روز انتخابات هرکس احساسات مردم را در جهت ایجاد اختلاف بکار گیرد قطعا به کشور خیانت کرده است.»
هزینه ای که دیروز در این استیضاح به نظام و ملت تحمیل شد نتیجه سکوت ۷.۵ ساله بزرگان اصول گرا بود. آنان که به تعبیر مجلسیان در «دور زدن های قانون اساسی» سکوت کردند، کسانی که در مقابل توهین ها، تخریب ها و اتهام های بی اساس سکوت کردند، کسانی که رویه های غلط و افراط و تفریط ها را دیدند و دم نزدند و کسانی که امر به معروف و نهی از منکر را فراموش کردند در این هزینه هنگفت و تلخ که به نظام تحمیل شد سهیم اند.
* عنوان یادداشت «از آن مناظره تا این استیضاح؛ هزینه که به نظام تحمیل شد» بود که با نظر سردبیر عصر ایران تغییر کرد.
