ده روزی بود که کتاب نگاهی به مسائل امنیتی ایران را مطالعه می کردم و ۲-۳ روزی است که پایان یافته. کتاب جالبی است به ویژه از آن جهت که دغدغه های ذهنی، هم فکران ما را به صورتی مرتب شده و کاربردی ارایه می دهد. خواندش برای فعالین اجتماعی مفید است.
در چند روزی هم هست که ماجرای قطعی برق در تهران فراگیر شده. یادم می آید تقریبا از اواخر دوره آقای هاشمی در تهران، پایتخت ام القری جهان اسلام قطعی برق نداشتیم حتی در زمان خشکسالی های پیاپی دوران آقای خاتمی اینگونه قطعی های سراسری نبود. در همین کتاب گفتمان مطرحی را توضیح می دهد که معقتد است امنیت حکومت در گرو کارامدی آن است البته این جای بحث دارد که کارامدی سیاسی یا اقتصادی کدامیک در اولویت باشد. اما به هر حال کارامدی است که بقای یک حکومت را تضمین می کند.
بحران سیاست خارجی و تحریم ها و انرژی هسته ای، چالش مجلس – دولت، دعوای رییس جمهور – وزرا-مدیران، بحران مسکن، اجاره، بی کاری و کارگری، بحران گاز، بحران بنزین، بحران آب، بحران برق، بحران پیگیری سرنوشت ایرانیان در خارج از کشور، بحران سئوالات موهون آموزش و پرورش، بحران دولت – مجمع، تورم ۳۰-۴۰ درصدی، بحران بانکی، ماجرای خلیج فارس، ماجرای پیمان امنیتی عراق و … همه این بحران ها و بی تدبیری های دولت در نهایت کارامدی نظام را در نظر مردم تخریب می کند و مشروعیت حکومت را زیر سئوال می برد. آن وقت می بینید که دولت خود بزرگترین تهدید امنیتی برای نظام جمهوری اسلامی است.
ایام شهادت دختر پیامبر، مادر ما، حضرت فاطمه زهرا تسلیت باد.
. از عنایات خدا و کرامات اجداد، صاحب فرزندی شدیم. البته من قصد نداشتم که تا روز تولد اطلاع رسانی کنم اما خبر توسط خانم یکی از دوستان لو رفت به قول معروف قرار شد بین خودمون چهل-پنجاه میلیون بماند! وقتی از ورزش آمدم و مویابل را دیدم حجم زیادی از تماس ها و پیام ها را داشتم از دکتر امین حاج اقا بزرگی تا عباس آقا دوماد صالحی نژاد و صالح ربیعی و شیخنا محمد یزدانی، نکته جالب این بود که غیر از عباس تمامی دوستان در مذمت کیفیت و جنس چینی سخن گفته بودند و تجارب عیان می کردند!
یکی از دوستان تعریف جالبی از حزب الله لبنان داشت. می گفت: نسل معقول تر و اصلاح شده بچه های زمان جنگ. به این معنی که نه تنها افراط و تفریط اون موقع رو ندارند بلکه واقعیت های جهان رو درک می کنن و به دنیا پشت نمی کنن و با اهل همه مذاکره. از سوی دیگر خیلی خوب از تکنولوژی استفاده می کنند. نمونه اش اولین نطق تلویزیونی مستقیم سید حسن بود که در آن ضمن تحلیل جامع جنگ ۳۳ روزه خبر غرق شدن رو می ده و سیستم امنیتی و جنگی اسراییل نتونستند محل سخنرانی شناسایی و بمباران کنند. این خبر ترور سید حسن هم حتی اگر مردم زیادی کشته شوند، مشخص است که با هدف ترساندن مردم اعلام شده. هرچند که در بی تاثیر است ان شاء الله.
سرسره.
بچه هایی که اونجان، جوانان فوج فوج به عضویت حزب الله درمی آیند.
دولت فخیمه گمان نمی کرد که تعویض وزیر اقتصاد چنین هزینه ای برایش دربر دارد. انتقادات دلسوزانه دانش جعفری نشان نشان داد که انسانی واقع گراست هرچند که عدم بیان طویل المدت این انتقادات و حتی سازش در برابر دستورات سیاسی دولت به ویژه در خصوص کاهش سود بانک ها، انحلال سازمان مدیریت و … نکات تامل برانگیزی است. 
هرچند در اندیشه سیاسی و دینی اصولگرایان را نمی پسندم اما چهره های قابل احترامی دارند. مثلا حداد عادل که عضو غیر موثر ولی محترمی است. 
تورم! یکی دیگر از جنبه های خنده دار و دردناک توامان ایران شده است. خنده دار از این بابت که تا چندی پیش صدای هیچ کس از حضرات و علما و نمایندگان و نهادها درنیامده بود. تا رهبری گفتند که تورم مشکلی جدی است به ناگاه همه بیدار شدند که ای وای تورم فلان و تورم بهمان. به برادر میث گفتم ظاهراٌ حضرات و بزرگان یا خواب بوده اند یا از منزل بیرون نرفته اند و یا اطلاع نداشته اند و یا همه موارد که تا رهبری گفت، جماعت نیز بالافاصله مصاحبه ها کردند و انتقادها کردند و گفتند: 
برخوردهای اخیر مجلس هفتم به خصوص در مورد انحلال سازمان مدیریت، رای اعتماد به وزرای بی کفایت و انتقاد از بوجه امسال و رای دادن توامان، و برخوردها و طرح های عمدتا سیاسی مجلس ششم نشان داد، که مجلس از راس امور به لابی سرا و معامله سرا تبدیل شده است که به راحتی با گرفتن زمین (مجلس ششم) یا وزیر(مجلس هفتم) همه چیز قابل حل است. نگاه کنید به انتقادات کارشناسی مجالس که در همه همه دعوای های سیاسی مجلس ها خفه شد. حال سئوال این است از چنین مجالسی توقع چیست؟ و اصولا باید توقع داشت! از سوی دیگر مجمع تشخیص که به پارکینگ کارشناسان تبدیل شده است نیز عموماً وارد این مباحث نمی شود. شورای نگهبان هم که کلا داستانش جداست. شما پیدا کنید ملجا و ناظر به دولت و حسن رعایت قانون اساسی را
اهالی خوزستان ضرب المثل های خوبی دارند مخصوصا اگر با لهجه خودشون هم بشنوید. پیشتر با یکی از عزیزان جنوبی گعده کرده بودیم، بحث به احوالات مردم رسید. گفت: حاکمی از این که مراجعات و دیدارهای مردمی نداشت، خسته و بی حوصله شده بود. وزیر اعظم را خواست و گفت این چه وضعی است مگر این مردم مشکل ندارند، چرا به ما رجوع نمی کنند. وزیر گفت: حاکما! بزرگا! بیایید مالیات را ۲ برابر کنیم، حتما می آیند.
