Author: sadeq

عصرایران ؛ سید صادق حسینی: بازنشر: انصاف نیوز، عصر خبر؛ پارسینه؛ آینده آنلاین؛  امروز در مقابل اکثر ایرانیانی که از گشایش در پرونده هسته ای و به ثمر نشستن مذاکرات خوشحال هستند، تعداد اندکی نیز خشمگین شده با پراکندن موج نفرت و ناامیدی به تلاش های انجام شده واکنش نشان می دهند و طرف دیگر را متهم به غوغاسالاری و هیاهو می کنند.

در کنار این واکنش ها که پویایی جامعه ایرانی را نشان می دهد، نکته ای وجود دارد که کمتر به آن پرداخته می شود، نکته ای که توجه به آن موجب فهم صحیح تر توافق نامه تاریخی ژنو دارد. توافق نامه ای که یک طرفش «ایرانِ بزرگ» است و طرف دیگرش قدرت های نظامی و اقتصادی شرق و غرب جهان.

برای فهم بهتر این نکته اشاره به یک اصطلاح سیاسی ایرانی لازم است: «اشتباه محاسباتی»!

مرور سریع حوادث نشان می دهد غرب بعد از توافق نامه سعدآباد، با طمع احساس کرد می تواند از ایران امتیاز بیشتری بگیرد اما در عمل ایران نه تنها امتیازی به آنها نداد بلکه مسیر توسعه فناوری هسته ای صلح آمیز خود را با جدیت دنبال کرد و این یکی از «اشتباه های محاسباتی» غرب بود.

محمد البرداعی دبیرکل پیشین آژانس انرژی اتمی که از ابتدای اوج گیری پرونده هسته ای ایران یکی از بازیگران اصلی این پرونده بوده است در کتاب خاطرات خود به نام عصر فریب با اشاره به رویدادهای آن دوره و رد مفاد اجرایی آن توسط ترویکای اروپایی می نویسد: «به دلیل مخالفت آمریکا، چنین پیشنهادی جامه عمل نپوشید و محقق نشد که نتیجه اش غیر قابل اجتناب و قابل پیش بینی بود، افزایش شروط و سهم خواهی بیشتر: ایران به عملیات تبدیل اورانیوم و بعدها به غنی سازی ادامه داد، هرچه زمان بیشتر می گذشت، قیمت ایران هم افزایش می یافت.»

«اشتباهات محاسباتی» البته از هر دو سوی این پرونده دنبال می شد، در این سو رییس جمهور وقت قطع نامه های شورای امنیت را «کاغذ پاره» خواند و با بی اهمیت دانستن آن ها خواست تا غرب آن قدر قطع نامه بدهد تا «قطع نامه دانش پاره شود» و در حالی که تحریم ها تاثیرات خود را می گذاشتند، محمود احمدی نژاد می گفت «آب را بریزید جایی که سوخته». او با این ادبیات و عمللکردش «اشتباه محاسباتی» مرتکب شد که هزینه گزافش را همه مردم و نظام پرداختند.

در بخش دیپلماتیک هم مذاکراتی که از سوی دولت محمود احمدی نژاد توسط سعید جلیلی و تیم اش راهبری می شد، دستاوردی قابل اعتنایی نداشت تا جایی که علی اکبر ولایتی دیپلمات کهنه کار و مورد وثوق مردم و نظام در مناظرات انتخاباتی ۱۳۹۲ خطاب به جلیلی گفت: «دیپلماسی این نیست که در کشورهای دیگر خطابه بخوانید!» نگاهی به بسته پیشنهادی ارایه شده توسط تیم هسته ای دولت قبل در سال ۱۳۸۸ و توافق نامه امضاء شده در ژنو نشان دهنده روند نه چندان مفید آن گفت و گوها است.

اما از روزی که ایران گردش سانتریوفیوژهایش را در مقابل راهبردهای کاسب کارانه غرب با حدود ۱۵۰ سانتریفیوژ آغاز کرد تا امروز که ۱۸.۰۰۰ سانتریوفیوژ فعال دارد با وجود تحریم های ظالمانه غرب، اتفاقاتی افتاده است که دو طرف این پرونده سیاسی را به توافق نامه ژنو رسانده است.

ایران پاسخ تحریم های غرب را با خیز هسته ای و سرعت بخشیدن به بخش فناوری آن داد که نتیجه اش بومی شدن دانش هسته ای، افزایش و ارتقاء سانتریفوژ ها وغنی سازی ۲۰درصدی اورانیوم بود و غرب نیز با سخت تر کردن تحریم ها علیه ایران برنامه خود را دنبال کرد.

اکنون دو طرف با نگاهی به تجربه بیش از ۱۰ ساله مذاکرات هسته ای که فراز و فرودهای متعددی داشته، اراده شان این است که دوباره مرتکب «اشتباه محاسباتی» نشوند و گام به گام از دیوار بلند بی اعتمادی بگذرند.

ایالات متحده ای که به نوشته محمد البرادعی با شعار «حتی یک سانتریفیوژ هم نه» و راهبرد «تعلیق تمام برنامه هسته ای قبل از مذاکرات» پرونده هسته ای ایران را دنبال می کرد، امروز به جایی رسیده است که وزیر امورخارجه خود را برای توافق به ژنو می فرستد در حالی که ایران با ۱۸۰۰۰ سانتریفیوژ فعال برنامه هسته ای اش را همچنان پر قدرت دنبال می کند.

غرب می داند در صورت بدعهدی در اجرای توافق نامه ژنو نه تنها چیزی به دست نمی آورد بلکه سرعت ایران را در مسیر توسعه فناوری صلح آمیز هسته ای خودساخته و متکی بر دانش بومی افزایش می دهد و از آن مهم تر اعتماد ایرانیان را برای مدت زیادی از دست می دهد.

به نظر می رسد غرب باید فهمیده باشد که تکرار «اشتباه محاسباتی» اش در مورد ایران چه دستاوردهای تلخی برایش می تواند به همراه داشته باشد و به همین دلیل با وجود همه کارشکنی های افراطیون، کاسبان تحریم و فشار اسراییل تلاش دارد این توافق نامه و گفت و گوهای جامع بعد از آن را به سرانجام مطلوب برساند.

متن کامل بسته پیشنهادی ایران به ۱+۵ در دوره سعید جلیلی چه بود؟
  ترجمه رسمی متن کامل توافقنامه هسته‌ای ایران و ۱+۵

سید صادق حسینی، روزنامه ایران یک شنبه ۳ آذر ۱۳۹۲: دکتر محمود گودرزی نخستین ورزشی‌ای بود که از مجلس با رأی بالا گذر کرد و دیروز بر صندلی وزارت نشست. وی که از تجربه مواجهه مجلسیان با وزرای سلفش درس‌های فراوانی گرفته بود با مشورت و کمک گرفتن از تمام ظرفیت‌ها و انتخاب راهبرد صحیح، از خود دفاع جانانه‌ای کرد و توانست رأی اعتماد بالای مجلس را کسب کند.
هرچند که برای جامعه سیاسی، دکتر گودرزی وزیری است در تراز سایر وزرای کابینه دولت تدبیر و امید اما برای جامعه ورزش، وی کسی است که باید به امیدها و آرزوهای بحق جامعه ورزش جامه عمل بپوشاند.
برای جامعه ورزش گودرزی وزیری است که به نگاه سیاسی در ورزش پایان می‌دهد، فدراسیون‌های ورزشی را براساس نزدیکی مواضع سیاسی شان به گروه‌ها و جریان‌های سیاسی از منابع مالی و حمایتی منتفع نمی‌کند، رؤسای فدراسیون‌ها را به دلیل حضور یافتن یا نیافتن در جلسات برکنار نمی‌کند، ورزش را به حیاط خلوت سیاسیون تبدیل نمی‌کند؛ وقت و توان و فرصت ورزش را معطل دو تیم باشگاهی نمی‌کند و از همه مهم‌تر با حاکم کردن برنامه محوری به روزمرگی در ورزش پایان می‌دهد و نشان می‌دهد مدیریت ورزشی بدیهیات و شاخص‌هایی دارد که تفاوت‌های اصولی و اساسی‌ای با سایر انواع مدیریت دارد.
در این سو اما جامعه متکثر و متنوع ورزش باید در کنار نقد منصفانه با تمام توان از وزیر ورزشی که برآمده از جامعه ورزش است حمایت کند چرا که موفقیت دکتر گودرزی موفقیت جامعه ورزش و خدای ناکرده ناکامی او ناکامی ورزشیان است.
گودرزی که نشان داده چهره‌ای مشورت پذیر است اگر بتواند در پایان دوره وزارتش، مدیریت موفق، کارآمد و مؤثری داشته باشد، تراز مدیریت ورزشی را در کشور بالا می‌برد و سنگ بنای حضور مدیران تخصصی ورزش را محکم می‌کند.
به دیگر سخن مدیریت موفق دکتر گودرزی می‌تواند ورزش را از گزند حضور مدیران سیاسی در امان نگاه دارد، وزارت ورزش را به یک وزارتخانه تخصصی تبدیل کند و فرصت انتخاب وزیران ورزشی را فراهم کند. جامعه ورزش که سال‌ها برای حضور یک ورزشی در رأس هرم مدیریتی‌اش تلاش و مبارزه کرده حال که این فرصت توسط رئیس جمهور روحانی فراهم شده است باید فرصت‌شناس باشد و نشان دهد با وجود همه تفاوت آرا و نظرات اما برای موفقیت نخستین وزیر ورزشی وزارت ورزش و جوانان دولت جمهوری اسلامی ایران وحدت نظر دارد و تلاش می‌کند.

سیدصادق حسینی، روزنامه اعتماد، دوشنبه ۱۳ آبان ۱۳۹۲؛ بازنشر: عصر ایران، عصر خبر؛  ورزشی که با بحران مالی روبه‌رو است، روزهای پرتلاطمی را پشت سر می‌گذارد. ورزشی که با روی کار آمدن دولت «تدبیر و امید»، امیدوار بود یکی از خانواده خود را بر مسند وزارت بنشاند. ورزشی‌ها از خود می‌پرسند چرا نظام که برای تربیت مدیران و متخصصین ورزشی بیش از ۳۰ سال هزینه کرده و زمینه کسب تجارب گرانبهای ملی و بین‌المللی را برایشان مهیا کرده است از یک مدیر ورزشی برای وزارت ورزش بهره نمی‌گیرد.
به عبارت دیگر جامعه ورزش معتقد است: همان‌طور که پذیرفته نیست یک شخصیت غیرمتخصص بر مسند وزارت خارجه، بهداشت یا نیرو بنشیند، سوال‌برانگیز است که چرا چهره‌های سیاسی و امنیتی یا دوستان و رفقای به دور از پست مانده روسای جمهور بر مسند وزارت ورزش می‌نشینند.
با این اوصاف محمد شریعتمداری که برای انتخاب وزیر ورزش سرپرست شده بود، بعد از رایزنی با سیدمصطفی هاشمی‌طبا که این روزها همه او را به شیخوخیت ورزش قبول دارند، با نامزدهای وزارت یک به یک گفت‌وگو کرد که از جمله آنها می‌توان به دکتر سیدمحمد حسین رضوی، دکتر سیدنصرالله سجادی، دکتر محمود گودرزی و مهندس سعید فائقی اشاره کرد. با این حال شریعتمداری در مذاکراتش گفته بود: البته چهره‌های سیاسی نیز مطرح هستند!
اعتراض‌های پراکنده و غیرمنسجم و رایزنی‌ها گسترده با چهره‌های متنفذ دولت و خارج از آن نتیجه داد و با وجود گزینه‌های سیاسی، رییس‌جمهور به خواست جامعه ورزش توجه کرد و در آخر یکشنبه ۱۲ آبان ۱۳۹۲ سید نصرالله سجادی، مدیر متخصص ورزشی که کارش را از معلمی ورزش آغاز کرد، در کمیته ملی المپیک تجربه بین‌المللی به دست آورد و به کرسی استادی دانشگاه تهران نشست را به عنوان وزیر ورزش و جوانان به مجلس معرفی کرد. معرفی دکتر سجادی که از جمله معدود چهره‌های دانشگاهی عملگرا است از جانب دیگری نیز مهم است.
او به عنوان نخستین وزیر واقعا ورزشی این وزارتخانه، بعد از یک دوره مدیریت کوتاه و ناموفق محمد عباسی، می‌تواند با تعیین اهداف استراتژیک، مدیریت موفق و اثرگذار، سنگ بنای تداوم حضور ورزشی‌ها را بر مسند وزارت بگذارد. در کنار برنامه‌ریزی برای توسعه ورزش، دکتر سجادی که استاد مدیریت ورزشی است، می‌تواند با تبیین ویژگی‌های مدیریت ورزشی برای دولتمردان، سطح ورزش را به جایگاه اصلی خود برساند. حضور دکتر سید نصرالله سجادی بر مسند وزارت ورزش در حالی که به نظر نمی‌رسد در مجلس مشکل چندانی برای کسب رای اعتماد داشته باشد، آب سردی است بر روزهای آتش گرفته ورزش ایران.

محمد البرادعی که ۳ دوره متوالی دبیرکلی آژانس بین المللی انرژی اتمی را برعهده داشت در کتاب خاطرات خود با عنوان «عصر فریب» در بخش مربوط به پرونده ایران در سال ۲۰۰۳-۲۰۰۵ خاطره ای از حسن روحانی نقل می کند.
البرادعی می نویسد: رییس جمهور بوش و کاندولیزا رایس علی رغم لفاظی در انظار عمومی معتقد بودند دیپلماسی بهترین مسیر است اما باید یک سری پیش شرط ها قبل از مذاکرات اجرا شوند. با وجود این دیگران مانند پاول و آرمیتاژ از گفت و گو و مذاکره بدون هیچ پیش شرطی به عنوان مسیری برای رسیدن به یک راه حل دیپلماتیک حمایت می کردند.
یک پیام نوشتاری از حسن روحانی از طرف رژیم ایران به همراه داشتم که در آن گفته شده بود این کشور آماده است در همه زمینه ها از جمله برنامه اتمی ایران و موضوعات گسترده تر امنیت منطقه ای با ایالات متحده وارد گفت و گو شود. این پیام در یک برگ کاغذ، بدون عنوان یا امضا نوشته شده و به من تحویل داده شده بود. یادداشت را به بوش دادم، منبع آن را توضیح دادم و به وی گفتم احساس می کنم چقدر برای ایالات متحده مهم است گفت و گو با ایران را آغاز کند.
بوش پاسخ داد:« می خواهم در سطح رهبر با رهبر صحبت کنم، اما مطمئن نیستم رهبر ایران آماده مشارکت باشد.»
البرادعی در پایان این فصل با اشاره به پیشنهادهای ضعیف و غیرقابل توجه سه کشور اروپایی که بعد از موافقت نامه پاریس و در دوران روی کار آمدن محمود احمدی نژاد به ایران ارایه کردند  می نویسد: « هرچه زمان بیشتر می گذشت، قیمت ایران هم افزایش می یافت.»

کتاب «عصر فریب؛  The age of deception دیپلماسی اتمی در دوران خیانت» در سال ۱۳۹۱ توسط موسسه انتشاراتی روزنامه ایران منتشر شده است.

سید صادق حسینی، روزنامه نگار، نوشته شده برای هفته نامه مثلث(۳۰ شهریور۱۳۹۲) بازنشر: عصر ایران،اعتدال،  عصر خبر، شفاف ، جهان نیوز، قدس آنلاین ، نامه نیوز، یا لثارات، کردی تودی،  دی نیوز، فاش نیوز، تیک:  قاسم سلیمانی؛ این روزها، مشهورترین و بدون اغراق محبوب ترین فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و البته الگوی جوانان مسلمان است.

نوشتن درباره ی او که اواسط شهریور ۱۳۷۹ از سوی رهبر معظم انقلاب به عنوان دومین فرمانده نیروی قدس منصوب و در سال ۱۳۹۰ با دریافت درجه سرلشگر چهاردهمین سرلشگر انقلاب شد، سخت است.

نوشتن درباره «قاسم سلیمانی» که قدرت را می فهمد، حریفان را به خوبی می شناسد، اهل ریسک کردن است و برخلاف برخی کمتر با استخاره تصمیم می گیرد، سخت است.

سخت؛ چرا که پیش از این بسیاری از رسانه های ایرانی و خارجی درباره او گزارش های متعددی منتشر کرده اند؛ بنابر این می بایست در انتخاب موضوع تامل زیادی کرد.

شاید برای مخاطب خواندن این که گاردین می گوید «حتی کسانی که سلیمانی را دوست ندارند، او را فردی باهوش می‌دانند» یا نگاه موسسه پژوهش های راهبردی «آمریکن اینترپرایز» که گفته است «سردار سلیمانی یک عملگراست و در رویارویی با مشکلات تاکتیکی توانایی رهبری خود را ثابت کرده است» تکراری باشد.

همچنین بازخوانی تاکتیک های موثر و موفق «سردار سلیمانی» در پیروزی مقاومت اسلامی و در جنگ ۳۳ روزه ی لبنان(حرب تموز) و ۲۲ روزه و ۸ روزه فلسطین یا تدابیر راهبردی اش در پرونده سیاسی عراق  و افغانستان نیاز به طرح مقدمات فراوانی دارد و جایش در رسانه های تخصصی است و به نظر نمی رسد در حوصله مخاطب باشد.

اما؛ رفتار شناسی کلیک و مخاطب می گوید، بیش از همه ی این مطالب که پیش تر در رسانه ها منتشر شده، برای مخاطب جذاب است بداند اختلافات فرمانده نیروی قدس با محمود احمدی نژاد رییس جمهور سابق از کجا نشات گرفت و چگونه قوام یافت و سرانجامش چه شد. یا این که چرا «جلال طالبانی» در دیدار «محمود احمدی نژاد» اول با «حاج قاسم» سلام و احوال پرسی کرد. یا این که وقتی فرمانده سپاه قدس در بغداد با «طالبانی» گفت و گو می کرد و «اوباما» تماس تلفنی گرفت، او در پاسخ شوخ طبعی «مام جلال» خطاب به «اوباما» چه گفت.

مردمی که امروز به رسانه های مختلف «فیلتر شده و فیلتر نشده» و «پارازیت دار و پارازیت ندار» دسترسی دارند، برایشان مهم است بدانند رابطه «حاج قاسم سلیمانی فرمانده نیروی قدس» با «بشار اسد رییس جمهور سوریه» از روز اول بحران اجتماعی و بعد تر، آغاز جنگ داخلی تا امروز که سوریه توانسته است سایه تهاجم خارجی را پس بزند، چگونه است؟ مخاطب ایرانی می خواهد بداند، «او» چگونه این قدر راحت به عراق، سوریه و لبنان و روسیه و ترکیه و چین و افغانستان و سایر نقاط جهان سفر می کند.

مردم می خواهند بدانند چقدر فاصله از آخرین خداحافظی «حاج قاسم» و «حاج رضوان» گذشت و او چگونه خبر شهادت «عماد مغنیه» دوست و فرمانده عملیاتی اش را شنید. مردم می خواهد بدانند، «فرمانده سابق لشگر ۴۱ ثارلله» چگونه برای تششیع پیکر مادرش خود را به ایران رساند. مردم سئوال هایی از این دست در ذهن دارند؛ اما نه نگارنده چنین اطلاعاتی دارد و نه تاملات سیاسی و امنیتی اجازه انتشار مطالبی از این دست را می دهد.

با چنین مقدمه ای شاید شما هم با نویسنده هم نظر شده باشید که نوشتن درباره این سرباز پاک و مخلص وطن، چندان هم آسان نیست.

بدو باشد ایرانیان را امید           ازو پهلوان را خرام و نوید (فردوسی)

اشتهار در عین گزیده گویی

البته این که چرا او بیش از «سردار احمد وحیدی» که جانشینش شد در افکار عمومی مطرح است را باید در گسترش رسانه های داخلی و البته تبلیغات خارجی جستجو کرد.

ایرانی که در اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ شمسی به یک قدرت با نفوذ و موثر منطقه ای تبدیل شده بود، باعث برانگیخته شدن خیلی هایی شد که پیشتر در خاورمیانه برای خود جایگاهی متصور بودند. از سوی دیگر پیروزی «جنبش مقاومت اسلامی حزب الله لبنان» در جنگ تموز (۳۳ روزه/تیر ۱۳۸۵، جولای ۲۰۰۶) بر اسراییل، نه تنها تل آویو را شوکه کرد که آمریکایی های سرمست از فتح افغانستان و درگیر در عراق را که خواب «زایش خاورمیانه جدید» دیده بودند را نیز بهت زده کرد.

آمریکایی ها که پیشتر طعم تدبیر «سلیمانی» را در عراق چشیده بودند و نتوانسته بودند در عرصه سیاسی دستاورد چندانی داشته باشند، پیش و بیش از سایرین درباره «حاج قاسم» به تحقیق پرداختند و سعی کردند با ترساندن اعراب، او را «مبدع هلال شیعی» بدانند.

اما این پیروزی در جنگ ۳۳ روزه بود که نام «قائد فیلق القدس الإیرانی العمید قاسم سلیمانی» را به صورت وسیعی در رسانه های جهانی مطرح کرد. از سوی دیگر آمریکایی ها که هر روز وضعیت بحرانی تری در عراق پیدا می کردند، حملات تبلیغاتی خود را علیه فرمانده سپاه قدس ایران شدت بخشیدند و ناخواسته او را به چهره اول صحنه زورآزمایی خاورمیانه تبدیل کردند.

از آسیای میانه و افغانستان و پاکستان تا مدیترانه، جنوب شبه جزیره عربستان و شمال آفریقا، هرجا که آن ها نتیجه نمی گرفتند، این فرمانده ی کرمانی را که حالا به او «اللواء الإیرانی*» می گفتند، مسئول می دانستند، آن ها کار را به جایی رساندند که برخی از فرماندهان نظامی شان، خواستار ترور او شدند. با آغاز موج تغییرات در جهان عرب و شمال آفریقا این موج رسانه ای شدت بیشتر یافت به طوری که رسانه های مصری گردشگران ایرانی را نیروهای قاسم سلیمانی خواندند و با بالاگرفتن بحران سوریه، او را فرمانده اصلی ارتش سوریه اعلام کردند.

طبیعی است که گزارش ها و حملات رسانه ای آن ها علیه نیروی قدس و فرمانده آن در داخل کشور بازتاب می یابد و به همین دلیل او با وجود «کم گویی» و «دوری اش از مواجهه با رسانه ها» بیش از سایر فرماندهان ارشد سپاه مشهور شود.

محبوبیت فرهمند

نخستین حس من از «حاج قاسم» را این خاطره شکل داد که وقتی «حاج همت» ۱۷ اسفند ۱۳۶۲ در جزیره مجنون درگیر بود و اکثر بچه های لشگر ۲۷ شهید شده بودند، پیش «حاج قاسم» رفت تا یک گروه از رزمندگان لشگر ۴۱ را به کمکش بفرستد و بچه ها را جمع و جور کند؛ «حاج قاسم» در جواب یک گردان نیرو روانه موقعیت لشگر حضرت رسول می کند و وقتی «حاج همت» را می بیند، فرماند عملیاتش را با مامور می کند حاجی را برساند که در راه «حاج همت» شهید می شود.

این را «محمد مهدی» پسر بزرگ سردار سرافراز شهید «حاج محمدابراهیم همت» می گوید، هنگامی که از او و «داود کریمی» تنها پسر سردار سرافراز شهید «عباس کریمی» جانشین بعدی «حاج همت»، می پرسم: نخستین تصویر و حس شما از «حاج قاسم» چگونه شکل گرفت.

«داوود» گفت: وقتی با سایر فرزندان شهداء به دیدن حاجی رفتیم، یک یک بچه ها را بغل می کرد و سعی داشت بدون این که کسی ما را معرفی کند، بشناسدمان. وقتی من را بغل کرد گفت: تو حتماً پسر «عباس» هستی؛ خیلی شبیه پدرت هستی. حس خوب و ماندگاری بود که دوست بابا، مرا این چنین شناخت.

«حاج قاسم سلیمانی» در تمام سال های بعد از جنگ رابطه اش را با خانواده های معظم شهداء حفظ کرد، حتی در شدیدترین بحران ها، او تعاملش را با خانواده معظم شهداء تقویت کرد.

علاوه بر روحیات فردی و شخصیتی و مردم داری و بی تکلفی اش در تعامل با مردم، دلیل اصلی محبوبیت او را باید در نگاه ملی و فراجناحی اش به موضوعات و رویدادها جستجو کرد؛ در نگاه «قاسم سلیمانی»، «ایران» اصالت دارد و نه دسته بندی های سیاسی و جناحی. او با عملش نشان داده که سرباز بی ادعای میهن است و بیش از آن که سخن بگوید، فکر می کند و عمل.

مردم و به خصوص جوانان دل زده از سیاست، این روزها وجود «قاسم سلیمانی» را به عنوان یک «قهرمان ملی» بیش از گذشته لازم می دانند به همین دلیل نگاهی مشتاقانه به وی دارند.

عملکرد واقع گرایانه و به دور از افراط و تفریط فرمانده سابق لشگر ۴۱ ثارلله نشان داده، «سلیمانی» به جای درگیر شدن  روی مسایل حاشیه ای و زودگذر سیاسی، توان و انرژی خود را بر مسایل اصلی که همان عظمت و اقتدار و گسترش نفوذ راهبردی جمهوری اسلامی است متمرکز کرده.

فرمانده شجاع سپاه قدس ایران عملاً ثابت کرده مورد اعتماد و احترام تمام گروه های سیاسی است و نظراتش را به راحتی به چهره های سیاسی منتقل می کند، همان گونه که در هفته ی بعد از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ به دیدار یکی از چهره های اصلی اصلاح طلبان رفت.

تو با رستم ایدر ** جهاندار باش              نگهبان ایران و بیدار باش (فردوسی)

* سرلشگر ایرانی

** ایدر: اکنون و اینک

احمدآقای توکلی را از دوران کودکی می شناسم؛ همسایه ی مان بود و ما با فرزندان او دوست و رفیق و هم بازی؛ آقای مهدی فرزند بزرگ شان هم معلم مان بود در امام صادق؛
مواضع سیاسی اش را نمی پسندم؛ اما انسان اصولی و اخلاق مداری است؛ سال ۱۳۸۸ نیز یادداشتی در نقدش در حیات نو نوشتم؛
بدون شک از میان سیاسون هرهری مسلک؛ او انسان شریف و قابل احترامی است؛ اما در یک سال گذشته دو اشتباه عجیب داشت؛ اولی به حکمیت اش در پرونده مرتضوی بر می گردد و دومی به بازی خوردنش از سوی پایداری چی ها و زاکانی در جریان مخالفت با وزارت زنگنه؛
با این حال اگر چند چهره مستقل و صاحب احترام اصولگرایان داشته باشند؛ احمد توکلی یکی از آن هاست.
این عکس را زمستان ۹۰ از او گرفتم؛ برای مصاحبه ای با خبرآنلاین.

عصرایران ؛ صادق حسینی – {بازنشر: فارس، عصر خبر، مثلت، ایسنا، آینده آنلاین}جامعه ورزش که این روزها نبود جامعه مدنی و انجمن های صنفی اش نمایان تر از قبل شده است، با روی کار آمدن دولت «تدبیر و امید»، امید داشت چهره ای ورزشی سکان ورزش و جوانان را به دست بگیرد.

با وجود چنین ضعفی در جامعه ورزش، گروه های لابی فعال شدند و با بازخوانی ارتباطات خویش و بردن چهره های مشهور ورزشی نزد چهره های تاثیرگذاری همچون آیت الله هاشمی رفسنجانی و سیدمحمد خاتمی  سعی در به کرسی نشاندن گزینه خود داشتند.

گروه های لابی که شاید معروف ترین آنها سردبیر یکی از هفته نامه های قدیمی ورزشی که مشاور چندین رییس فدراسیون به صورت هم زمان است، وقتی از قطعی شدن وزارت «سلطانی فر» مطلع شدند و دیدند گزینه مورد نظر آن ها که از بد حادثه دوره مدیریتی اش یکی از اسفناک ترین دوره های ورزش ایران بود اصلا در کارگروه مورد توجه قرار نگرفته، حملات رسانه ای شدیدی را علیه وزیر آتی ورزش انجام داند.

با این حال «رییس جمهور روحانی» همان طور که پیشتر انتظارش می رفت بدون توجه به این فشارها یک شنبه ۱۳ مرداد ۱۳۹۲  در روز تحلیف اش در مجلس شورای اسلامی بر اساس اصل ۱۳۳ قانون اساسی، «مسعود سلطانی فر»  را به عنوان وزیر ورزش و جوانان «دولت تدبیر و امید» معرفی کرد.

مسعود سلطانی فر

مسعود سلطانی فر از جمله مدیرانی است که چندی را در ورزش تجربه کرده است. او در دوره اول ریاست هاشمی طبا بر دستگاه ورزش(دولت دوم هاشمی رفسنجانی) پست قائم مقامی ریاست دستگاه ورزش را برعهده داشت. در این زمان یعنی  اواسط دهه ۱۳۷۰ او با بروکراسی و ساختار و روح حاکم بر ورزش آشنا شد و بعد در مسئولیت استان داری استان های گیلان، زنجان و مرکزی، تاثیرات اجتماعی ورزش را از نزدیک لمس کرد.

او در دوره محمود احمدی نژاد به مجمع تشخیص رفت و درگیر فعالیت های علمی و پژوهشی شد. سلطانی فر در انتخابات چهارمین دوره شورای اسلامی شهر تهران در فهرست اصلی اصلاح طلبان نامزد حضور یافت و توانست با کسب ۱۱۴ هزار و ۱۱۸ رای به عنوان نخستین عضو علی البدل شورای شهر تهران، برگزیده شود.

نماینده ورزشی «حسن روحانی» در مناظره ها که حالا به عنوان وزیر ورزش دولت تدبیر امید معرفی شده معتقد است باید «وزارت ورزش و تربیت بدنی» تاسیس شود چرا که: «بار امور جوانان در وزارت ورزش و جوانان برداشته نخواهد شد. از آن طرف وزارتخانه هم مصوب مجلس است و نمی‌شود وزارتخانه را منحل کرد. ما می‌خواهیم به یک فرمول میانی برسیم و فرمول این است که امور جوانان را جدا کنیم و نام وزارتخانه بشود وزارت ورزش و تربیت بدنی.»

او در گفت و گویش با خبرآنلاین گفته با اشاره به اختیارات فراوان وزیر ورزش گفت: تا زمانی که فکر می‌کنیم چون پول می‌دهیم باید اعمال قدرت کنیم، داستان همین است. اگر برویم دنبال استقلال فدراسیون‌ها، دو تا اتفاق خوب می‌افتد. یکی اینکه فدراسیون‌ها احساس شخصیت می‌کنند و برنامه‌ریزی می‌کنند. دوم هم اینکه ما همیشه می‌گوییم برد ورزش برای ورزشکار و مربی است و باخت آن برای تربیت بدنی و وزارت ورزش است. خب وقتی فدراسیون‌ها استقلال داشته باشند این اتفاق دیگر رخ نمی‌دهد. فدراسیون وقتی اختیارات کامل داشته باشد، پاسخگوی برد و باخت است.

مصطفی هاشمی طبا

بلافاصله بعد از مشخص شدن نتایج انتخابات ریاست جمهوری و گمانه زنی در خصوص کابینه حسن روحانی، نخستین اسمی که بیش از همه درباره وزیر آتی ورزش شنیده می شد، رییس موفق دستگاه ورزش ایران«سید مصطفی هاشمی طبا» بود.

مهندس سید مصطفی هاشمی طبا مدیر صنعتی که از نیمه دهه ۶۰ وارد ورزش شده بود، با حضور در دو دولت اکبرهاشمی رفسنجانی و سید محمد خاتمی و ریاست هم‌زمان کمیته ملی المپیک و سازمان تربیت بدنی، توانست بیشترین خدمات و فایده را به ورزش داشته باشد.

دقت در طراحی، اجرای برنامه های کابردی و عمل‌گرایانه و پرهیز از بیان حرف های لوکسِ علمی و ژست های مدیریتی از جمله ویژگی هایی بود که موجب موفقیت هاشمی طبا شده بود.  گسترش نظام بروکراسی از فدراسیون هایی در مرکز تا هیات های ورزشی در شهر های کوچک از جمله سیاست های او بود.

اما ورزشی ها، ویژگی عمده  او را در دو چیز می دانند: مدیریت با نظارت در جزییات و اتاق باز. مدیران سازمان ورزش و رئوسای فدراسیون های ورزشی به یاد ندارند برای دیدن هاشمی طبا معطل شده باشند و وقت های یک هفته ای و ده روزه برایشان تنظیم شده باشد.

با این همه سیدمصطفی هاشمی طبا خود را برای ریاست کمیته ملی المپیک  آماده تر می داند تا وزارت ورزش.

هاشمی طبا گفته است: با آمدن سلطانی فر، همه باید از او حمایت کنیم و برایش کار کنیم.

سید محمدحسین رضوی

بدون تردید، دکتر سیدمحمدحسین رضوی،عمل گرا ترین چهره دانشگاهی ورزش ایران است. او که از نسل اول فارغ التحصیلان مدرسه عالی ورزش است در دوران نخست وزیری میرحسین موسوی و ریاست احمد درگاهی بر سازمان ورزش معاونش بود. رضوی در این دوران به تاسیس معاونت فرهنگی و آموزشی و مرکز آموزش سازمان تربیت بدنی پرداخت. او در دوران ریاست غفوری فرد از سازمان ورزش جدا و جدی ترین اپوزسیون غفوری فرد شد.

رضوی به همراه دوستان نزدیکش از جمله ترکان و نوریان در اواسط دهه هفتاد دانشگاه شمال را زادگاهش آمل تاسیس کرد که بعد از دانشگاه آزاد از جمله بزرگترین موسسات دانشگاهی ایران است.

با حضور هاشمی طبا در سازمان ورزش، رضوی که معاون دانشگاه تربیت مدرس بود بار دیگر به عنوان معاون فنی و امور فدراسیون ها به ورزش بازگشت، اما به دلیل اختلافات مدیریتی با وی، در مدت زمان کوتاهی استعفا و جای خود را به سعید فائقی داد.

دکتر رضوی از جمله چهره های موثر در تدوین بخش ورزش برنامه پنج سال دوم است و نقش فروانی در تصویب طرح هایی همچون ورزش‌همگانی در کشور( مصوب شورایعالی ورزش کشور)، طرح پایگاههای المپیک در کشور( مصوب برنامه پنجساله دوم کشور)، طرح ایجاد دبیرستانهای تربیت بدنی و علوم ورزشی در کشور( مصوب شورایعالی آموزش و پرورش برنامه پنجساله اول کشور)، طرح انستیتوهای علمی و تخصصی ورزش قهرمانی در کشور ( مصوب برنامه پنجساله دوم کشور) و طرح کلاس آماتوری ورزش در کشور (مصوب سازمان برنامه وبودجه در برنامه پنج ساله دوم کشور ) داشته است.

دکتر سیدمحمدحسین رضوی در دهه ۷۰ نخستین NGO ورزشی را با نام «انجمن فارغ التحصیلان و متخصصان تربیت بدنی» تاسیس کرد که جدی ترین و با نفوذ ترین اپوزسیون رییس وقت ورزش بود. او هم اینک عضو هیات علمی دانشگاه مازندران و رییس و عضوهیات امنا دانشگاه شمال است و چندین کتاب تخصصی در زمینه مدیریت ورزش ترجمه و تالیف کرده است.

سعید فائقی

مهندس سعید فائقی که پیش از انقلاب در تمامی حلقه های معرفتی و مبارزاتی حضور داشت، کار خود را در وزارت صنایع و در پشتیبانی امور جنگ آغاز کرد اما ریاست فدراسیون وزنه برداری نخستین مسئولیت ورزشی اش بود. فائقی که از جمله دوستان هاشمی طبا است در مرکز توسعه صادرات ایران مهمترین معاونش بود و با رفتن هاشمی به سازمان ورزش و کنار رفتن دکتر حسین رضوی، بار دیگر مهمترین معاون شد: معاون فنی و امور فدراسیون ها.

زیرکی، روحیه آرام و صلح طلبی از جمله ویژگی های اخلاقی فائقی است. در دوران مسئولیت فائقی به دلیل کمبود منابع مالی، او سیاست بهره گیری از مدیران عالی رتبه در راس فدراسیون ها را دنبال کرد که از آن جمله می توان به دوگانه «ترکان-طالقانی» و «صفایی فراهانی-دادگان» اشاره کرد.

البته با گذر زمان فائقی با مضر دانستن حضور سیاسیون در ورزش، سیاست قدیمش را چنین نقد می کند: «آن زمان بحثی پیش آمده بود که ما می‌توانیم از طریق وزرا و معاونان اعتبارات لازم را وارد ورزش کنیم و نگاه به هیچ‌وجه سیاسی نبود. به عنوان مثال آقای ترکان وزیر راه و ترابری بودند و می‌توانستند به رونق ورزش راه‌آهن کمک کنند. افرادی چون ترکان این امکان را داشتند که در دولت و هیات وزرا اعتبارات لازم را برای ورزش به دست بیاورند؛ اما متاسفانه پست‌های خود را فروختیم، در واقع سرقفلی آن را به سیاسی‌ها واگذار کردیم تا امروز ورزشی‌ها نتوانند در حوزه تخصصی خود فعالیت لازم را داشته باشند. این در حالی است که وقتی افراد تحصیلکرده ورزشی چون علی مرادی و امیررضا خادم در وزنه‌برداری و کشتی به مدیریت پرداختند، شاهد موفقیت آنها بودیم.» (خبرآنلاین)

از دیگر برنامه های موفق فائقی در دوره ۸ ساله معاونت فنی سازمان تربیت بدنی در دولت دوم سازندگی و دولت اول اصلاحات پیگیری تحصیلات عالی و اشتغال قهرمانان بود.  او معتقد است: «اگر ما بخواهیم واقعا مملکتی آباد، مترقی و مدرن داشته باشیم دروازه‌اش ورزش است که متاسفانه مدیران اقتصادی و مدیران سیاسی و مدیران اجتماعی ما به آن بها نمی‌دهند.»( روزنامه اعتماد)

جامعه ورزش که خاطرات خوشی از سعید فائقی دارد، از او به عنوان «معاون گل و سکه و استقبال» یاد می کند. دوره معاونت فائقی در سازمان ورزشی و سیدامیر حسینی در کمیته ملی المپیک با ریاست هاشمی طبا را می توان از جمله موفق ترین دوره های ورزش پس از انقلاب یاد کرد.

سیدامیر حسینی

دکتر سید امیر حسینی که در جامعه ورزش به «امیر حسینی» مشهور است فعالیت حرفه ای اش را به عنوان معلم ورزش در سال ۱۳۵۳ آغاز کرد. او در سال ۱۳۵۸ وارد آموزش و پرورش شد و از سال ۱۳۶۰ به عنوان معاون و از سال ۱۳۶۴ تا ۱۳۶۹ به عنوان مدیر کل تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش کار خود را پی گرفت. حسینی در دهه ۶۰ در کمیته ملی المپیک با مسولیت ریاست فدراسیون هندبال به عنوان نایب رییس و عضو هیات اجرایی انتخاب شد.

امیر حسینی بعد از مدیریت گروه ورزش سیما و همکاری در تاسیس شبکه ۳ و ریاست فدراسیون شمشیربازی برای ۴ سال به عنوان دبیرکل  کمیته ملی المپیک انتخاب شد. بازی های آسیایی ۱۹۹۸ تایلند و نتایج المپیک ۲۰۰۰ سیدنی که تا پیش از المپیک ۲۰۱۲ لندن به لحاظ مدال طلا، پر افتخار ترین دوره حضور ایران در المپیک ها بود و انتخاب نماینده ایران در IOC از دستاورد های مدیریتی این دوره سید امیر حسینی در کمیته ملی المپیک کشورمان است.

او در مقام معاونت فرهنگی و آموزشی سازمان تربیت بدنی، به تبین «نظام جامع بازآموزی مربیان حرفه ای» پرداخت. تجهیز و راه اندازی آکادمی ملی المپیک ایران به عنوان رییس و بین المللی کردن ورزش های زورخانه ای، مسئولیت هایی بودند که با رفتنش از معاونت فرهنگی در زمان محسن مهرعلیزاده، توسط هاشمی طبا بر عهده امیر حسینی گذاشته شد. ریاست او در آکادمی ملی المپیک به اذعان جامعه ورزش موفق ترین و موثرترین زمان آکادمی بود.

طاهره طاهریان

طاهره طاهریان از فارغ التحصیلان مدرسه عالی ورزش است. طاهریان از اواسط دهه ۶۰ با زمزمه های عرفی شدن ورزش زنان وارد سازمان تربیت بدنی شد و با همراهی دوستان و همکارانش همچون طاهره لامعی، مهین فرهادی زاد و پروانه نظرعلی توانست زیرساخت های فنی و فرهنگی ورزش بانوان را در دهه ۱۳۷۰ ایجاد کند. فائزه هاشمی با همکاری طاهریان که همواره در هیات اجرایی کمیته ملی المپیک حضور داشت توانست فدراسیون ورزش بانوان مسلمان(کشورهای اسلامی) را در تاسیس کند.

او در مصاحبه ای مهمترین دستاوردش را چنین بیان می کند: « من عمده‌ترین کارمان را تغییر نگرش منفی نسبت به ورزش زنان می‌دانم که البته حاصل تلاش خود زنان بوده است… الان مسئولان نسبت به زنان و سلامتی آنان توجه نشان می‌دهند. دیگر آن تفکرات منفی در بعضی استان‌ها نسبت به مسئله زنان و فعالیت آنها وجود ندارد. دستاورد دیگر ما ارتقای تشکیلاتی ورزش زنان است. »

او ورزش قهرمانی برای زنان را کاری سخت می داند:« قهرمانی با فرهنگ ما سازگاری ندارد. ورزشکاران برای قهرمانی باید زمان زیادی را صرف تمرین کنند در حالی‌که در فرهنگ ما زن باید در درجه اول فرزندداری و شوهرداری کند و جامعه نمی‌تواند چنین چیزی را بپذیرد.» (مجله زنان)

برگزاری نخستین دوره مسابقات بانوان کشورهای اسلامی و دبیرکلی و نایب رییس این فدراسیون از دیگر مسئولیت های طاهریان بود، فدراسیونی که با قطع بودجه اش در دوره ریاست محمد علی آبادی در کمیته ملی المپیک، تعطیل شد.

طاهره طاهریان و محمود گلشنی رییس اسبق فدراسیون تنیس از جمله زوج های ورزشی ایران هستند.

احمد دنیامالی

مهندس احمد دنیامالی رییس موفق فدراسیون قایقرانی است که از سال گذشته نامش با «بحران ورزش» گره خورده، نیز از جمله گزینه های وزارت ورزش و جوانان است.

دنیامالی که با حضور هم زمان در لیست اصلاح طلبان و حامیان محمدباقر قالیباف توانست به عنوان نفر۱۳ وارد شورای شهر تهران شود، چهره ای عمل گرا و برنامه ریز است. او توانست در مدت حضورش در فدراسیون قایقرانی، با ایجاد زیرساخت های لازم علاوه بر کسب مقام های قهرمانی و مجوز حضور در المپیک ۲۰۱۲ لندن کرسی های بین المللی را نصیب ایران کند.

گفته می شود عزل او از فدراسیون قایقرانی که سرآغاز «بحران ورزش ایران» است به دستور یک مقام عالی رتبه دولت انجام شده است.

هم دانشگاهی محمود احمدی نژاد که سال ها معاون فنی و عمرانی محمدباقر قالیباف در شهرداری تهران بود پروژه های مهمی همچون تونل رسالت، تونل توحید و تونل نیایش را مدیریت کرد؛ هرچند که برخی اعضای شورای شهر معتقدند هزینه تمام شده این پروژه ها فراتر از برآوردهای اولیه بوده است.

دنیامالی در خصوص نحوه انتخاب وزیر ورزش به نگارنده گفته بود: بهتر است کسانی عضو کارگروه شوند که خود به دنبال پست وزارت نباشد. او که خود را برای مسئولیت وزارت ورزش مسن می  داند، ریاست کمیته ملی المپیک ایران را جایگاهی می داند که می تواند در آن بیشتر مفید باشد به شرط آن که جوان گرایی در مدیریت اجرایی این نهاد اجرا شود.

سیدنصرالله سجادی

دکتر سجادی که از فارغ التحصیلان دوره های نخست مدرسه عالی ورزش است از جمله آموزش پرورشی های ورزش ایران است. او که در ابتدای دهه ۶۰ مدیرکل تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش بود در دهه هفتاد دبیرکل کمیته ملی المپیک شد، دوره ای که مهندس محلوجی ریاست کمیته بود. بعد از کمیته المپیک به دانشگاه تهران رفت و در اوایل دهه ۸۰ و دولت دوم سید محمدخاتمی در حالی که امید بسیاری از جامعه ورزش به تحقق پیوسته بود «نخستین معاون ورزش و تندرستی وزارت آموزش و پرورش» شد. هر چند که به دلیل برخی از تدبیرهای اشتباه، استفاده از یک تیم مدیریتی خاص و نادیده گرفتن جناح قدرتمند امور تربیتی های آموزش و پرورش، این معاونت با مصوبه مجلس منحل شد.

دبیرکل و خزانه دار سابق کمیته ملی المپیک از شخصیت دانشگاهی جامعه ورزش ایران است.

امیررضا خادم

دکتر امیر رضا خادم قهرمان کشتی المپیک و جهان نخستین ورزش‌کار حرفه‌ای است که وارد مجلس شده‌است. امیر خادم در سال ۱۳۸۲ نامزد انتخابات مجلس هفتم در تهران شد و در فهرست آبادگران قرار گرفت و به عنوان نفر سوم وارد مجلس شد. اما در انتخابات مجلس هشتم در اسفند ۱۳۸۶ در فهرست اصلی جناح راست (جبهه متحد اصولگرایان) جای نداشت و نفر شصتم انتخابات شد.

قهرمان المپیک ۹۲ بارسلونا و ۹۶ آتلانتا که  در ۴ المپیک در ۴ وزن متفاوت حضور داشته، این روزها علاوه بر تدریس در دانشگاه عمده وقت خود را در NGO ورزشی اش «نسل آفتاب» می گذراند و به تازگی برای انتخابات ریاست فدراسیون کشتی ثبت نام کرده است، انتخاباتی که به دلیل اشکالات فیلا به اساسنامه کیفیت برگزاری اش معلوم نیست.

محمدرضا داورزنی

او همراه با سردار محمد درخشان از جمله نیروهایی بودند که در زمان هاشمی طبا از سپاه به ورزش آمدند. داورزنی که در دوره هاشمی طبا رشد کرد و میدان یافت در زمان مهرعلیزاده از سمت مدیرکلی امور استان های سازمان تربیت بدنی برکنار شد. او بلافاصله مدیرعاملی باشگاه صنام را پذیرفت و دوره ای موفقی را در این باشگاه داشت. داورزنی در دوره سعیدلو با برکناری یزدانی خرم رییس فدراسیون والیبال شد.

او بعد از یزدانی خرم که تحول اساسی در والیبال ایران ایجاد کرد، یکی از رئوسای فدراسیون موفق ورزش کشور است که توانست تغییرات فراوانی در والیبال ایران ایجاد کند.

داورزنی به عنوان یکی از نامزدهای وزارت ورزش و جوانان از سوی فراکسیون ورزش مجلس به رییس دولت منتخب معرفی شد.

بیژن ذولفقار نسب

ذولفقار نسب نیز از جمله نام هایی بود که برای پست وزارت ورزش و جوانان مطرح شد. او که تمامی دهه ۶۰ را در خارج از کشور حامی …. بود و تحصیل می کرد در میانه دهه ۷۰ با تدبیر و حمایت

… به ایران بازگشت و توانست در فوتبال حضور پیدا کند و در جام جهانی ۱۹۹۸ مربی تیم ملی باشد.
حضور بیژن ذولفقار نسب در کابینه را برخی نماد حضور اقوام و مذاهب مختلف ارزیابی می کردند.